سبک شناسی کلیله ودمنه در ترجمه عربی ابن مقفع

کلیله و دمنه اثری ادبی- تمثیلی است به زبان حیوانات که اصل آن به زبان سانسکریت- زبان هند باستان- نوشته شده است. جهان بینی حاکم بر این کتاب مبتنی بر خردورزی، دوراندیشی، دادپیشگی و چاره اندیشی است. این کتاب در قرن دوّم هجری به قلم عبدالله بن مقفّع ادیب فرزانه ی ایرانی، با هدف اصلاح اوضاع اجتماعی و سیاسی عصر خود، از زبان پهلوی به زبان عربی ترجمه گردید. وی در ترجمه ی خود، بی آنکه در ورطه تکلّف و صنعت پردازی بدیعی گرفتار آید، با عباراتی زیبا و بیانی شیوا، از عهده ی این کار برآمد و تحسین همگان را برانگیخت. پس از آن ادبیات عربی، سبک تازه ای از فنون ادبی را تجربه کرد و ادیبان و نویسندگان در آثاری که به پیروی از آن به رشته تحریر درآوردند شیوه ی هنری آن را سرمشق قرار دادند. درباره ی کلیله و دمنه در قلمرو زبان و ادبیات فارسی و عربی پژوهش های مفید و ارزشمندی انجام شده است. در این تحقیق نیز کوشش شده است تا با تکیه بر فن سبک شناسی، در کنار بررسی زبان و میزان بهره برداری از جلوه های بیانی و بدیعی، مهم ترین عناصر فکری- معنوی و ساختار داستان ها در ترجمه ی ابن مقفّع مورد بررسی قرار گیرد.